80% docierających do nas bodźców, to bodźce wzrokowe. Jak więc żyć bez wzroku? Jak wygląda takie życie? Czy jest ono w ogóle możliwe? Odpowiedź na to pytanie przynosi historia pana Sebastiana.
Sebastian Grzywacz - przewodnik na Niewidzialnej Wystawie, współzałożyciel Fundacji Ponad Słowami, szczęśliwy ojciec 10 – letniego syna, człowiek czynnie uprawiający sporty, trenujący sztuki walki, prowadzący bardzo aktywny tryb życia, realizujący się zawodowo i przede wszystkim – nie rezygnujący z marzeń – poprowadził w naszej szkole niezwykle pouczające i wartościowe warsztaty, podczas których dowiedzieliśmy się m.in. jak funkcjonują osoby niewidome, o czym śnią, jak rozpoznają kolory i pieniądze, jak korzystają z telefonu i komputera, czy chodzą do kina, teatru, na wystawy…
Dla uczniów naszej szkoły był to bardzo emocjonujący czas, gdyż wielu z nas pierwszy raz w swoim życiu spotkało osobę niewidomą. To spotkanie otworzyło nam oczy na wiele rzeczy, których wcześniej nie dostrzegaliśmy. Dzięki warsztatom mogliśmy zobaczyć świat z perspektywy osoby niewidomej. Była to dla nas niezwykle pouczająca lekcja tolerancji i empatii oraz zrozumienia świata osób niepełnosprawnych. Najlepiej jednak o swoich wrażeniach i przeżyciach opowiedzą sami uczniowie, dlatego poniżej przedstawiamy oryginalne komentarze uczniów uczestniczących w warsztatach.
(komentarze uczniów zebrali w formie pisemnej nauczyciele j. polskiego; przytoczone są tylko niektóre z nich. Ze względu na ograniczone miejsce, zostały również skrócone).
Osoba, która miała z nami zajęcia, bardzo mi zaimponowała. Będąc ociemniałym człowiekiem radzi sobie doskonale. (…) Widząc jak na naszych warsztatach sobie radził, byłam w szoku. Pokazał nam jak czyta książki i jak radzi sobie z pokonaniem przeszkód na mieście, pomaga mu w tym biała laska i jego wierny pies. Pan Sebastian uprawia również sporty, np. biegi, jak również strzela z własnego karabinu jako wojskowy. Po tych warsztatach zrozumiałam, że będąc niewidomym wiele w życiu można osiągnąć. Jeżeli ktoś jest niewidomy, to nie jest niepełnosprawny, tylko ograniczony. Zrozumiałam i dowiedziałam się, jak pomagać takim osobom i myślę, że te warsztaty pomogły mi dowiedzieć się, że wszystko jest możliwe. (Julia, klasa 7)
Zaskoczyło mnie to, że pan Sebastian, pomimo ograniczeń (…) robi mnóstwo bardzo ciekawych rzeczy. Dlatego świat jest piękny, że każdy jest inny i niepowtarzalny. (Oliwia, klasa 7)
(…) prowadzący opowiadał nam o swoim codziennym życiu, które jest podobne albo i lepsze od naszego..; (…) warsztaty uświadomiły nam, że niepełnosprawność to nie bariera, a raczej tylko mała przeszkoda. (Błażej, klasa 7)
Pan Sebastian w bardzo ciekawy sposób opowiadał nam o życiu bez zmysłu wzroku. Pokazał nam plansze oraz książki, które czytają niewidomi. Oprócz tego zobaczyliśmy, w jaki sposób korzysta ze smartfona. Było to niesamowite, bo sama nie miałam pojęcia, że taka funkcja istnieje! Następnie przedstawił swojego psa, który wiernie towarzyszy mu podczas zmagań w dużym mieście. (…) Mimo, iż życie bez wzroku jest bardzo trudne, to nikt nie powinien rezygnować ze swoich marzeń. Pan Sebastian jest na to ogromnym przykładem, ponieważ sam bierze udział w licznych walkach, strzela w strzelnicy i czynnie pracuje w fundacji. Bardzo szanuje takich ludzi, którzy się nie poddają i walczą. Bo pomimo ograniczeń, nikt nie jest gorszy, a wszyscy jesteśmy sobie równi. (Maja, klasa 7)
(…)opowiadał nam o tym jak porusza się po mieście i o jego bardzo ładnym i mądrym psie. Bardzo podobały mi się warsztaty. Zawsze myślałam, że osoba ociemniała jest w niektórych czynnościach ograniczona. Teraz się przekonałam, że taka osoba wcale nie potrzebuje współczucia ani nadmiernej pomocy. Zauważyłam, że osoba niewidoma może tak samo korzystać z życia jak osoba, która ma wszystkie działające zmysły. (uczennica z klasy VII)
Chociaż nie widzi, to jest w stanie czytać i oglądać zdjęcia. Nieważne czy widzimy lub nie – wszyscy jesteśmy równi. (Marcel, klasa 7)
Pan Sebastian opowiedział nam swoją historię, jak został ociemniałą osobą. Ta historia była przerażająca i bardzo mnie dotknęła. (…) Pan Sebastian wytłumaczył nam, że można żyć bez widzenia i można uprawiać sport, tak jak pan Sebastian, który pracuje w wojsku i uczy żołnierzy jak uratować sobie życie, kiedy straci się wzrok oraz jak używać innych zmysłów człowieka, oprócz wzroku. Pan miał też pieska o imieniu Rolek, który zawsze mu pomaga. Ta rasa psa jest bardzo wyjątkowa, bo ma na środku głowy kość, która może łamać lód, duże kły i błony między palcami, by mógł lepiej pływać. Warsztaty mi się tak bardzo spodobały, że mogłabym pójść na nie jeszcze raz. (Wiktoria, klasa 5)
(…) naprawdę bardzo mi się podobało, niesamowite jak dobrze mogą sobie radzić niewidome osoby. Chciałabym, żeby częściej takiego typu warsztaty były w naszej szkole. (Uczennica z klasy VI)
Było fajnie ponieważ pan Sebastian był fajny i pies też. Wiem też, że skoro ktoś jest niewidomy, to dużo umie. (Adrian, klasa V)
Opowiadał nam o alfabecie Braille’a oraz tłumaczył nam, że osoba niewidoma nie jest gorsza i nie potrzebuje współczucia i litości. Uświadomił nam, że bez wzroku też można uprawiać sporty oraz że trzeba być mocnym. (Szymon, klasa V)
Na warsztatach najbardziej podobało mi się poczucie humoru pana prowadzącego. Dowiedziałem się, że ludzie niewidomi są bardzo mądrzy. Przyjemnie było poznać osobę niewidomą. (Uczeń z klasy VI)
Bardzo mi się podobało na tych warsztatach i cieszę się, że miałam okazję być na takich warsztatach. (Julia, klasa VI)
Dowiedziałem się, jak żyją ludzie niewidomi. Więcej takich warsztatów! (Maks, klasa VI)
Nauczyłem się, jak przeprowadzić osobę niewidomą przez ulicę. (Kuba, klasa VI)
Bardzo mi się podobało, dużo wyniosłam i dużo się nauczyłam. Bardzo tego pana podziwiam, że się nie poddał i dał sobie radę. (Amelia, klasa VI)
Było super! Pierwszy raz próbowałem przeczytać alfabetem Braille’a. (Artur, klasa VI)
Na warsztatach nauczyłam się, jak żyją ludzie niepełnosprawni i, że nawet jak są niepełnosprawni, to mogą osiągnąć wiele. (Uczennica z klasy VI)
Pan Sebastian (…) pokazywał nam, jak radzą sobie w życiu osoby niewidome, między innymi jak odczytywać alfabet Braille’a. Opowiadał o zwykłych czynnościach życiowych, jak sprawdzanie lekcji swojemu dziecku czy przygotowywanie posiłków. Pan Sebastian szkoli żołnierzy, którzy mogą być narażeni na utratę wzroku. Największe wrażenie wywarła na mnie nauka alfabetu Braille’a. Sam nie wyobrażam sobie, że potrafiłbym czytać w ten sposób. Podziwiam pana Sebastiana za to, że pomimo utraty wzroku, wciąż radzi sobie w normalnym życiu. W takich sytuacjach doceniam to, że jestem zdrowym człowiekiem. (Damian, klasa VI)
(...) Mężczyzna pokazywał też jak przeprowadzać taką osobę przez pasy lub gdzieś ją zaprowadzić. Moim zdaniem takie zajęcia były bardzo potrzebne. Teraz wiemy, jak wygląda życie takiej osoby. Pan Sebastian jest najlepszym przykładem, że wszystko jest możliwe jak się tylko chce. (…) ten przekaz powinien trafić do wszystkich ludzi. (Zuzia, klasa 7)
W trakcie warsztatów pan Sebastian opowiadał nam jak wygląda życie niewidomego, o dziwo wygląda strasznie podobnie do naszego, pan pracuje w wojsku, ma syna, itp. (…) warsztaty mi się bardzo podobały, oby takich więcej. (Kuba, klasa 7)
(…) Pan Sebastian nas nauczył, żeby być wytrwałym i że można normalnie żyć bez widzenia. Miał przy sobie też słodziaśnego i bardzo mądrego pieska!!! Mogliśmy go pogłaskać i dowiedzieć się, jak on pomaga panu Sebastianowi. Pan Sebastian opowiadał swoje przeróżne przygody. (…) Te warsztaty były super i można się dużo nauczyć. (Maja, klasa 5)
(…) Pan Sebastian zaskoczył mnie swoją aktywnością fizyczną. Do tej pory myślałam, że ludzie niewidomi siedzą w domu i ciężko im żyć, ale teraz wiem, że osoba ociemniała może żyć jak normalny człowiek i wykonywać różne czynności życiowe. Bardzo polubiłam pana Sebastiana, od tej pory będę inaczej patrzyła na osoby niewidome. (Nadia, klasa 5)
Warsztaty moim zdaniem były bardzo wzruszające, gdyż słyszałam o niewidomych i niepełnosprawnych osobach, ale dopiero teraz wiem, że niczym od nas się nie różnią, nie ma ani gorszych od nas osób ani lepszych, życie jest piękne, ponieważ nikt nie jest idealny i każdy od każdego się różni. (…) Bardzo się cieszę, że uczestniczyłam w tych warsztatach. (Julia, klasa 7)
Po spotkaniu z panem Sebastianem zrozumiałam, że wcześniej dużo rzeczy związanych z osobami niewidomymi nie wiedziałam i też bym nie wiedziała, jak mam się zachować w danej sytuacji. Pan przedstawił nam swoją historię (…). Warsztaty były bardzo pouczające. Człowiek niewidomy nie jest ograniczony, tylko brakuje mu jednego zmysłu, za to ma wyostrzony słuch. Teraz już wiem, jak pomóc takiej osobie. (Oliwia, klasa 7)
